- İSTANBULDA-

Küsmüş bir çiçeğim artık
İstiklal Caddelerinde
Kadıköy'ün modasında hani
Üsküdar'ın zift kokan vapurlarında
Boş bir bankında yada Ortaköy'ün
Böylesine sebil yürek
Yokluğunla vurdular kalbimi sevdiğim
Gösterme bana uçan kuşları
Bahar mahar bilmem ben

Bütün aynaların
İçten çürümüş yüzüyüm artık
Bir Sokak arası kahvesinde
Eminönü kalabalığnda hani
Galata'nın yokuşlarında akşamüstleri
Böylesine sevişti yalnızlıkla bu yürek
Sensizliği işlemişler mendilime yar
Gösterme bana doğan güneşi
Bahar mahar bilmem ben

Sonbaharın dökülen yaprağıyım artık
Çamlıca tepelerinde
Kokorecin yağlı kağıdında yada beyoğlu'nun
Çağlayan meydanlarında hani
Kasımpaşa'nın rüzgarında
Böylesine kırık keklik kanadı yürek
Adını götürmüşler avuçlarımdan
Boşuna gösterme bana açan tomurcuğu
Bahar mahar bilmem ben

Sevmeyi bildiysek ne ala
Bir o kadar beceremedik sevilmeyi
Aşkın hep poyrazı esti üstüme
Aşkın hep -den halinde sustum
Devam ettim sen giderken
Ekmeğim tuzsuz suyum yarım kaldı
Kömürsüz kömür sobaları gibi anlamsızken

İçinde çiçeklerin en alası olması gereken
Boş bir vazo hüznünde
Perişan kıldı aşkın beni
Ey deli gönül gel baktırma beni pencerelerden
Çengelköy'de bir çay bahçesinde şimdi
Ya da sisli bir Karaköy akşamında
Üsküdar sahillerinde hani
Bu ağrıyan İstanbul'da
Gösterme bana yalan
Kara gözlerine boyanır içim
Bahar mahar bilmem ben
Bahar mahar bilmem


ERHAN YİĞİT KIRIKCI