-SEVMEK...- (sevgililer gününe özel)

Şehirlerarası otobüslerin
En arka koltuğunda bıraktım gözyaşlarımı
Sordumda söyleyemediler
Bana dönük değilmiş yüzün
Ben çökmemmi yar
Alıp bu dertli başımı gitmemmi şimdi
Koşarım toz toprak yolarda yalınayak
Göğe baksam ünlemlerini kusar gri bir bulut
Yiğit ölür ne meydan kalır ne de mecali
Üstüne yağmurlar yağar.


Sen seni boş tren vagonlarına sor iyisimi
Ve yahut bir daha hiç görmeyeceğim
Sırf mecbur kalındığı için konuşulan bir yol arkadaşına
Ya da karasına boş banklara kazınmış isminin
Küçük bir istavriti hayata döndürme fırsatı gibi
İzin verseydin bir kere bu yüreğe
Gül kokacaktık
Ama şimdilerde umut bir mısır somağı
Yerleşir böğrüme
Seni bana getirecek günü ben doğdursam
Ne yazık yavaş yavaş batıyor ellerinde
Her daim buruktur hatıraların sancısı
Büyür gözlerimde
Damlalara boğarsam gökmekanı yar
Bilmem bir parça ağrırmıydı kalbin
Belki bir dakika yada bir saniye...


Herşey gelip geçer
Fazla tanıdık gelmez bilirim
Ama sevmek budur işte!


ERHAN YİĞİT KIRIKCI